พวกเราเริ่มออกเดินทาง วันที่ 11 มีนาคม 2555 ขึ้นรถไฟจากหัวลำโพง เดินทางเข้าสู่หาดใหญ่ เพื่อนหลายคนประทับใจมาก ในการนั้งรถไฟ เพราะครั้งนี้ได้ตู้นอน แบบตู้รัฐมนตรีสัญจร ร้องเพลงตลอดคืน
ถึงหาดใหญ่ตอนสายสาย เดินทางไปบำเพ็ญประโยชน์ เลี้ยงอาหารเด็กกำพร้า โดยการเตรียมสถานที่ของเพื่อนที่เดินทางมาก่อนล่วงหน้า จัดหาของเตรียมให้น้องน้องครบ และได้ตามที่น้องน้องต้องการ ทุกคนดูอิ่มเอมใจ ที่ได้ทำบุญกุศลในครั้งนี้ ด้วยการจัดหาของรองปุ๋ม เพื่อนคนเก่งน้ำใจงามของเรา จากนั้นเดินทางเข้าที่พัก โรงแรม เซ็นทาร่า
ถึงเวลาอาหารเย็นพวกเรา จัดโดยเชลล์ เลี้ยงอาหารเย็น ที่ห้องอาหารญี่ปุ่น อาหารอร่อยดนตรีไพเราะ คืนนี้เพื่อนที่ไม่เคยขึ้นเวทีร้องเพลงได้ร้องหมดทุกคน สนุกสนานกันพอประมาณ หลังจากนั้นพักผ่อน เพื่อเตรยมตัวเดินทางไปมาเลเซียในวันพรุ่งนี้
13 มีนาคม 2555 พวกเรารึบตื่นแต่เช้า เพื่อลงมาทานอาหารเช้าก่อนออกเดินทาง ผู้เขียนลงมาสาย เดินไปเจออาร์ท (พันเอกนิวัตฺ ) นั่งทานกับพี่กำพล ก็ขอเข้าไปร่วมวงด้วย ทักทายอาร์ตหายไปไหน พี่ไม่เจอเลย พี่กำพลตอบแทนไม่สบาย อืมมองหน้าแล้วก็คิดเหมือนกันว่าน้องเขาไม่สบาย แต่อาร์ทยิ้ม แล้วลุกขึ้นบอกจะรีบไปซื้อยาทานแก้ท้องเสีย ประมาณนั้น เลยบอกอาร์ทพี่ฝากซื้อบ้าง ทานอาหารเรียบร้อย พวกเราขึ้นรถเดินทางไปด่านสะเดา มีผู้รู้จากหาดใหญ่บอกให้ฟังแล้วว่า ต้องใช้เวลานานมาก ก็เลยทำใจ พวกเราถึงด่านสะเดา เช็คเอกสาร โดยกรุ๊ปทัวร์จัดการให้แต่นานมาก จากนั้นเดินทางข้ามฝั่งไทย สู่ด่านนอกมาเลเซีย ทุกคนต้องลากกระเป๋าและสัมภาระไปเข้าคิว เตรียมทำพิธีการ อากาศร้อนมาก แถวยาวเหยียด เรายืนคุยกันไปเล่นกันไปตามประสา จนใกล้ถึงทางเข้า เบิ้ลก็ร้องเสียงดัง ดูพี่อาร์ทด้วย ดูพี่อาร์ทด้วย ทุกคนหันไปเห็น อาร์ทหน้าซีดตัวเหลือง เพื่อนผู้ชายก็วิ่งกรูกันเข้ามา ผู้เขียนสังเกตุเห็นว่าเท้าของอาร์ทไม่สามารถยันพื้นได้ เท้าของอาร์ทงอเหมือนสภาพคนช็อค ไม่น่าเป็นลมธรรมดา เจ้าป๊อกไวมาก กระโดดเข้ามาอุ้มไปวางไว้ที่โต๊ะข้างใน ช่วงนั้นชุลมุนมาก จำได้ว่าเพื่อนที่วิ่งเข้าไปคืออิ่ง เป็นพยาบาลถอดเสื้ออาร์ททันที ตามด้วยปุ๋ม ส่วนผู้เขียนตะโกนบอกพลอยซึ่งอยู่ด้านหน้าไปspeak กับเจ้าหน้าที่ พร้อมตะโกนเรียกหมอมนัสตลอดเวลา จนจำได้ว่าพี่นวยดุเบาเบาว่าไม่ต้องตะโกน ส่วนพลอยก็กระโดดเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ โดยไม่ได้ใช้เอกสาร โดยแจ้งเจ้าหน้าที่ว่าเรามีหมอมา เราจะให้หมอเราตรวจ เพื่อไม่ต้องให้เขาส่งอาร์ทเข้ามาเลเซีย จากนั้นคุณหมอมนัส ติดต่อโรงพยาบาลเอกชนที่หาดใหญ่ให้ ในช่วงที่เหตุการณ์ชุลมุนนั้น ต้องเคารพการตัดสินใจของเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ต้องการให้เอ่ยชื่อ แต่ผู้เขียนรู้สึกว่าทราบซึ้งมาก ขณะเขียนยังรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า นึกถึงผลบุญและกุศลดีของอาร์ทที่ได้ทำมาในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา จำได้ว่าผู้เขียนกับอาร์ทกับเพื่อนหลายคนได้ไปทำความสะอาดลานวัด มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาถามอาร์ทว่า วัดนี้ชื่ออะไร แถมบอกเราด้วยความไร้เดียงสาว่า แม่หนูตาย พ่อหนูก็ตายตอนนี้ย่าหนูเฝ้าพ่ออยู่ ย่าหนูจะโทรศัพท์บอกญาติ อาร์ทก็เลยบอกให้เด็กผู้หญิงพาไปดู แล้ววิ่งมาบอกว่า พี่คนตายนอนยังไม่ใส่โลงเลย แล้วย่าเขานั้งเฝ้าศพอยู่ เห็นบอกว่าเจ้าอาวาสจะเอาโลงเย็นมาให้ แต่รอตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ก็บ่ายแล้ว จากนั้นอาร์ทก็วิ่งเอาข้าวไปให้เด็กหญิงและย่าของเด็ก จากนั้นเราทำความสะอาดต่อจนเสร้จ จึงเดินข้ามฟากไปที่เราจัดงาน อาร์ทก็ยังกังวลกับเหตุการณ์นั้นอยู่ บอกพี่เรามาบริจาคเงินซื้อโลงให้พ่อของเด็กกันเถอะ อาร์ทยื่นเงินของอาร์ทออกมาผู้เขียนกบอกว่าเอายังงั้นเหรอได้ ผู้เขียนก็ชักเงินเข้ามาสมทบ และบอกว่าเดี๋ยวพี่เรี่ยไรให้ ผู้เขียนก็เรี่ยไรไป ส่วนอาร์ทก็ยังพึมพำเกรงใจเพื่อน ผู้เขียนก็เลยหยุดเรี่ยไร ได้เงินประมาณ 5,000 กว่าบาท ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่ร่วมทำบุญในวันนั้น และได้ส่งให้อาร์ทไปให้เด็กและย่า ผลบุญครั้งนี้อาร์ททำด้วยใจที่มีเมตตาจิตจากใจของอาร์ทเอง ด้วยกุศลจิตที่ดี โดยที่ไม่ได้รู้จักเด็กและย่ามาก่อนเลย หรือตอนไปบ้านปะไรโหนก อาร์ทมองเห็นสายตาทุกข์ยากของชาวบ้าน ก็เข้ามากระซิบบอกอีกทำให้จุดเริ่มต้นของการบริจาคเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
คุณปุ๋ม เพื่อนผู้ที่ได้เล่าเรียน หนังสือกับเรามาเพียงระยะเวลาไม่นาน แต่มีใจเมตตาเป็นหลักใหญ่ตัดสินใจ ไม่ไปกลับพวกเรา แต่ติดตามดูแลอาร์ทกลับไปส่งที่โรงพยาบาลนครินทร์ เหตุผลที่ผู้เขียนได้ฟังจากปากของเพื่อนผู้นี้แล้วทำให้ผู้เขียน ดีใจกับอาร์ทด้วยหมดความกังวลในตัวของอาร์ทไปได้ส่วนหนึ่ง และยิ่งรับรู้การดูแลที่พี่ปุ๋มดูแลอาร์ท เหมือนญาติสนิท เหมือนน้องชายคนหนึ่ง ยิ่งทราบซึ้งใจมาก รวมทั้งครอบครัวของปุ๋ม คุณตั๊ก น้องมิลล์ ซึ่งทุกคนพอทราบว่าคุณแม่ต้องนอนหาดใหญ่คนเดียว ทั้งที่ไม่ใช่คนที่นั้นและต้องดูแลคนป่วยด้วย พวกเขากลับส่งแรงใจสนับสนุน ทั้งที่ครอบครัวเป็นห่วงปุ๋มมาก แถมยังบอกด้วยว่า อาร์ทโชคดีที่ได้คุณแม่ช่วย เพราะคุณแม่ปุ๋มช่วยคนรอดทุกคน
ผู้เขียนรับรู้ได้ว่า ความเมตตา ความดี ความจริงใจของ เพื่อนปุ๋มครั้งนี้ ไม่ได้มีแต่ผู้เขียนคนเดียวที่ทราบซึ้ง แต่ผู้เขียนเห็นสายตาของเพื่อนทั้งรุ่น สจว 110 เป็นเหมือนกันหมดทุกคน รวมไปทั้งท่านอาจารย์ และยังเห็นท่าทีของเพื่อนต่างมีท่าทีที่รักกันมากขึ้น ขอบคุณเพื่อนปุ๋มอีกครั้งอย่างจริงใจ
ถึงหาดใหญ่ตอนสายสาย เดินทางไปบำเพ็ญประโยชน์ เลี้ยงอาหารเด็กกำพร้า โดยการเตรียมสถานที่ของเพื่อนที่เดินทางมาก่อนล่วงหน้า จัดหาของเตรียมให้น้องน้องครบ และได้ตามที่น้องน้องต้องการ ทุกคนดูอิ่มเอมใจ ที่ได้ทำบุญกุศลในครั้งนี้ ด้วยการจัดหาของรองปุ๋ม เพื่อนคนเก่งน้ำใจงามของเรา จากนั้นเดินทางเข้าที่พัก โรงแรม เซ็นทาร่า
ถึงเวลาอาหารเย็นพวกเรา จัดโดยเชลล์ เลี้ยงอาหารเย็น ที่ห้องอาหารญี่ปุ่น อาหารอร่อยดนตรีไพเราะ คืนนี้เพื่อนที่ไม่เคยขึ้นเวทีร้องเพลงได้ร้องหมดทุกคน สนุกสนานกันพอประมาณ หลังจากนั้นพักผ่อน เพื่อเตรยมตัวเดินทางไปมาเลเซียในวันพรุ่งนี้
13 มีนาคม 2555 พวกเรารึบตื่นแต่เช้า เพื่อลงมาทานอาหารเช้าก่อนออกเดินทาง ผู้เขียนลงมาสาย เดินไปเจออาร์ท (พันเอกนิวัตฺ ) นั่งทานกับพี่กำพล ก็ขอเข้าไปร่วมวงด้วย ทักทายอาร์ตหายไปไหน พี่ไม่เจอเลย พี่กำพลตอบแทนไม่สบาย อืมมองหน้าแล้วก็คิดเหมือนกันว่าน้องเขาไม่สบาย แต่อาร์ทยิ้ม แล้วลุกขึ้นบอกจะรีบไปซื้อยาทานแก้ท้องเสีย ประมาณนั้น เลยบอกอาร์ทพี่ฝากซื้อบ้าง ทานอาหารเรียบร้อย พวกเราขึ้นรถเดินทางไปด่านสะเดา มีผู้รู้จากหาดใหญ่บอกให้ฟังแล้วว่า ต้องใช้เวลานานมาก ก็เลยทำใจ พวกเราถึงด่านสะเดา เช็คเอกสาร โดยกรุ๊ปทัวร์จัดการให้แต่นานมาก จากนั้นเดินทางข้ามฝั่งไทย สู่ด่านนอกมาเลเซีย ทุกคนต้องลากกระเป๋าและสัมภาระไปเข้าคิว เตรียมทำพิธีการ อากาศร้อนมาก แถวยาวเหยียด เรายืนคุยกันไปเล่นกันไปตามประสา จนใกล้ถึงทางเข้า เบิ้ลก็ร้องเสียงดัง ดูพี่อาร์ทด้วย ดูพี่อาร์ทด้วย ทุกคนหันไปเห็น อาร์ทหน้าซีดตัวเหลือง เพื่อนผู้ชายก็วิ่งกรูกันเข้ามา ผู้เขียนสังเกตุเห็นว่าเท้าของอาร์ทไม่สามารถยันพื้นได้ เท้าของอาร์ทงอเหมือนสภาพคนช็อค ไม่น่าเป็นลมธรรมดา เจ้าป๊อกไวมาก กระโดดเข้ามาอุ้มไปวางไว้ที่โต๊ะข้างใน ช่วงนั้นชุลมุนมาก จำได้ว่าเพื่อนที่วิ่งเข้าไปคืออิ่ง เป็นพยาบาลถอดเสื้ออาร์ททันที ตามด้วยปุ๋ม ส่วนผู้เขียนตะโกนบอกพลอยซึ่งอยู่ด้านหน้าไปspeak กับเจ้าหน้าที่ พร้อมตะโกนเรียกหมอมนัสตลอดเวลา จนจำได้ว่าพี่นวยดุเบาเบาว่าไม่ต้องตะโกน ส่วนพลอยก็กระโดดเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ โดยไม่ได้ใช้เอกสาร โดยแจ้งเจ้าหน้าที่ว่าเรามีหมอมา เราจะให้หมอเราตรวจ เพื่อไม่ต้องให้เขาส่งอาร์ทเข้ามาเลเซีย จากนั้นคุณหมอมนัส ติดต่อโรงพยาบาลเอกชนที่หาดใหญ่ให้ ในช่วงที่เหตุการณ์ชุลมุนนั้น ต้องเคารพการตัดสินใจของเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ต้องการให้เอ่ยชื่อ แต่ผู้เขียนรู้สึกว่าทราบซึ้งมาก ขณะเขียนยังรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า นึกถึงผลบุญและกุศลดีของอาร์ทที่ได้ทำมาในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา จำได้ว่าผู้เขียนกับอาร์ทกับเพื่อนหลายคนได้ไปทำความสะอาดลานวัด มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาถามอาร์ทว่า วัดนี้ชื่ออะไร แถมบอกเราด้วยความไร้เดียงสาว่า แม่หนูตาย พ่อหนูก็ตายตอนนี้ย่าหนูเฝ้าพ่ออยู่ ย่าหนูจะโทรศัพท์บอกญาติ อาร์ทก็เลยบอกให้เด็กผู้หญิงพาไปดู แล้ววิ่งมาบอกว่า พี่คนตายนอนยังไม่ใส่โลงเลย แล้วย่าเขานั้งเฝ้าศพอยู่ เห็นบอกว่าเจ้าอาวาสจะเอาโลงเย็นมาให้ แต่รอตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ก็บ่ายแล้ว จากนั้นอาร์ทก็วิ่งเอาข้าวไปให้เด็กหญิงและย่าของเด็ก จากนั้นเราทำความสะอาดต่อจนเสร้จ จึงเดินข้ามฟากไปที่เราจัดงาน อาร์ทก็ยังกังวลกับเหตุการณ์นั้นอยู่ บอกพี่เรามาบริจาคเงินซื้อโลงให้พ่อของเด็กกันเถอะ อาร์ทยื่นเงินของอาร์ทออกมาผู้เขียนกบอกว่าเอายังงั้นเหรอได้ ผู้เขียนก็ชักเงินเข้ามาสมทบ และบอกว่าเดี๋ยวพี่เรี่ยไรให้ ผู้เขียนก็เรี่ยไรไป ส่วนอาร์ทก็ยังพึมพำเกรงใจเพื่อน ผู้เขียนก็เลยหยุดเรี่ยไร ได้เงินประมาณ 5,000 กว่าบาท ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่ร่วมทำบุญในวันนั้น และได้ส่งให้อาร์ทไปให้เด็กและย่า ผลบุญครั้งนี้อาร์ททำด้วยใจที่มีเมตตาจิตจากใจของอาร์ทเอง ด้วยกุศลจิตที่ดี โดยที่ไม่ได้รู้จักเด็กและย่ามาก่อนเลย หรือตอนไปบ้านปะไรโหนก อาร์ทมองเห็นสายตาทุกข์ยากของชาวบ้าน ก็เข้ามากระซิบบอกอีกทำให้จุดเริ่มต้นของการบริจาคเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
คุณปุ๋ม เพื่อนผู้ที่ได้เล่าเรียน หนังสือกับเรามาเพียงระยะเวลาไม่นาน แต่มีใจเมตตาเป็นหลักใหญ่ตัดสินใจ ไม่ไปกลับพวกเรา แต่ติดตามดูแลอาร์ทกลับไปส่งที่โรงพยาบาลนครินทร์ เหตุผลที่ผู้เขียนได้ฟังจากปากของเพื่อนผู้นี้แล้วทำให้ผู้เขียน ดีใจกับอาร์ทด้วยหมดความกังวลในตัวของอาร์ทไปได้ส่วนหนึ่ง และยิ่งรับรู้การดูแลที่พี่ปุ๋มดูแลอาร์ท เหมือนญาติสนิท เหมือนน้องชายคนหนึ่ง ยิ่งทราบซึ้งใจมาก รวมทั้งครอบครัวของปุ๋ม คุณตั๊ก น้องมิลล์ ซึ่งทุกคนพอทราบว่าคุณแม่ต้องนอนหาดใหญ่คนเดียว ทั้งที่ไม่ใช่คนที่นั้นและต้องดูแลคนป่วยด้วย พวกเขากลับส่งแรงใจสนับสนุน ทั้งที่ครอบครัวเป็นห่วงปุ๋มมาก แถมยังบอกด้วยว่า อาร์ทโชคดีที่ได้คุณแม่ช่วย เพราะคุณแม่ปุ๋มช่วยคนรอดทุกคน
ผู้เขียนรับรู้ได้ว่า ความเมตตา ความดี ความจริงใจของ เพื่อนปุ๋มครั้งนี้ ไม่ได้มีแต่ผู้เขียนคนเดียวที่ทราบซึ้ง แต่ผู้เขียนเห็นสายตาของเพื่อนทั้งรุ่น สจว 110 เป็นเหมือนกันหมดทุกคน รวมไปทั้งท่านอาจารย์ และยังเห็นท่าทีของเพื่อนต่างมีท่าทีที่รักกันมากขึ้น ขอบคุณเพื่อนปุ๋มอีกครั้งอย่างจริงใจ
 | ขอบคุณแทนน้องอาร์ทของเรา จากใจจริงจริง สำหรับครอบครัวสุดสงวน ผู้มีจิตใจดีและงดงามมากมาก |
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
แวะเยี่ยมติชมทักทายกันบ้าง