จิตมนุษย์สุดยากแท้หยั่งถึง อย่าคำนึงเลยพี่ณีที่จิตคน
ทำเต็มที่แล้วเราเลยขอบ่น เลือดมันข้นใจมันขุ่นฉุนเปล่าเปล่า
จิตเราเรารู้อยู่ที่ไหน จิตของใครใครก็รู้อยู่ที่เขา
จิตไม่อยู่ไม่รู้จักเจ้ากับเรา จิตคงเข้าคงออกนอกลู่ทาง
เรามาพบกันวันนี้ดีนักหนา เราไม่น่านัดกันเลยมันจืดจาง
เราว่างนายไม่ว่างไม่สับราง เราจะห่างจะเหินและเดินจากไป
วันนี้ (12มิถุนายน 2555) เปิดเฟชบุ๊ค เจอร้อยกรอง พี่ไว คงทวี แล้วใจหาย โดยเฉพาะท่อนี้
"เราจะห่างจะเหินและเดินจากไป " สะท้อนความรู้สึกรักและผูกพัน เพื่อนๆ สจว 110 พี่ไว ตอนเรียนรับผิดชอบเป็นเหรัญญิกของรุ่น แม้ตอนจบแล้วก็ได้ข่าวว่า ยังทำหน้าที่ต่อไป โดยส่วนตัวพี่ไวชอบแต่งบทกลอน ตอนเลี้ยงรุ่นวันจบ แต่งกลอนให้พวกเราครบทุกคน
การรวมกลุ่ม นั้นทำได้หลายรูปแบบ แต่สิ่งสำคัญคือเมื่อรวมกลุ่มแล้วได้อะไร ได้เงิน ได้ความรัก ได้ความสนุกสนาน ได้อะไรอีกหลายหลายอย่างแล้วแต่มุมมองของแต่ละคน จะเลือกสิ่งใด ขณะเดียวกันกลุ่มก็ต้องแสดงเจตนาของกลุ่มชัดเจนว่าเรารวมกลุ่มเพื่อสิ่งใด กลุ่มนั้นทรงพลังยึดเหนี่ยวกันด้วยประโยชน์ของกลุ่ม และสมาชิกกลุ่ม
สำหรับสจว 110 เรารวมกลุ่มด้วยความรักความผูกพัน เหมือนพี่น้อง ดังนั้นเราต้องมีความรัก ความจริงใจ มาร้อย มาผูกพันกันให้ได้ เวลาที่ผ่านมา สจว110 ไม่ได้เรียน หรือเข้ามาเรียน เพื่อประโยชน์ส่วนตน แต่เรามาอยู่ร่วมกันเพื่อทำงาน เพื่อเป็นต้นแบบความคิดดีดี ส่งผ่านกลับสู่องค์กรของเพื่อนๆแต่ละท่าน ผู้เขียนเห็นว่างานที่พวกเราได้รับมอบหมาย ในตอนเรียนนั้นเป็นเรื่องง่ายๆทั้งนั้น แต่เมือ่มาปฏิบัติด้วยความคิดหลากกลาย ทำให้เป็นเรื่องยาก สิ่งสำคัญสุดคือความรัก ความผูกพัน ความเคารพ การให้เกียตริซึ่งกันและกัน การทำใจให้ยอมรับความคิดของผู้อื่น ทำให้เราได้โลกกว้างอีกรูปแบบหนึ่งมา และสุดท้ายคือความเมตตา การให้อภัยซึ่งกันและกัน
ผู้เขียนตั้งใจจะปิด เวบบล็อกสจว 110 ด้วยเห็นว่าไม่ได้ update ข้อมูล แต่มาเจอเรื่องราวความดีของพี่ไว ความมีน้ำใจต่อเพื่อนฝูง เตรียมอาหารสุรา ปลาปิ้งไว้ต้อนรับเพื่อนทุกคน แต่เพื่อนติดงานมาน้อย หรือ การสื่อสารใดก็ตามทำให้ไม่ได้รับการตอบรับจากเพื่อนสจว 110 ผู้เขียนขอเป็นตัวแทนรุ่นทุกคน กล่าวคำขอบคุณและขอโทษพี่ไว และขอให้พี่ไวตั้งใจทำสิ่งดีดีเพื่อสจว110 ต่อไป
