วันที่..........ลงเก็บข้อมูลที่รังสิต

วันนี้ (17 มกราคม 2555) วันนี้พวกเราลงพื้นที่รังสิตเก็บข้อมูล เพื่อเตรียมทำงานรณรงค์ฟื้นฟูพื้นที่รังสิต พวกเราถูกแบ่งเป็นสองพวก คือชุมชน กับโรงเรียน ผู้เขียนอยู่กลุ่มชุมชน ก็คงต้องเขียนและเล่าเกี่ยวกับชุมชน  รถออกจากสจว ประมาณ  8.00 น

เริ่มขึ้นรถก็เริ่มฮา เพราะท่าน(ผู้พิพากษา) คุณเล็ก เธอเป็นเนวิเกเตอร์ ได้เนียนมาก จนเพื่อนบนรถฮาสนุก รวมทั้งคุณณะสมบัติ คนขับรถ(ชื่อสมบัติ) ก็พลอยสนุกกับเรา สำหรับรถต้องขอบคุณน้องธเนศ ที่อาสานำรถมาบริการพวกเรา ถึงเทศบาลรังสิต เทศบาลจัดเตรียมต้อนรับพวกเราที่ ห้องประชุม มีท่านนายกเทศมนตรีรังสิตมานำเสนอเรื่องราวและยุทธศาสตร์ของรังสิต รวมทั้งปัญหาที่เกิดน้ำท่วมครั้งนี้ นำเสนอได้ดี มองเห็นภาพ สรุปปัญหาที่น่าสนใจหลายประเด็น

ชีวิตกับความสะดวกสบาย ชาวรังสิตเสียชีวิตเพราะถูกไฟฟ้าช็อต ถึง 7 ราย 3 ราย รอดเพราะใกล้หมอ เมื่อไฟฟ้าทำการดับไฟ ชาวบ้านก็ร้องขอและบ่นว่าดับทำไม หรือเมื่อไฟฟ้าไม่มาตัดไฟชาวบ้านก็ว่าทำไมไม่มาตัดไฟอันตราย และเนื่องจากชาวบ้านส่วนใหญ่เดินไฟโดยไม่มีการวางแผนแยกคัดเอาท์ไฟ เมื่อเกิดน้ำท่วมทำให้แยกสวิสท์ไม่ได้ สรุปเราควรจริงจังกับการวางแผนการใช้ไฟของแต่ละบ้านให้ถูกต้อง ให้มีวินัยของการใช้ไฟ ต้องใช้ระบบแยกส่วน ต้องรณรงค์เรื่องการเดินไฟให้ชัดเจน และแจ้งให้ทราบถึงการปฎิบัติอย่างไรกับไฟฟ้าเมื่อเกิดน้ำท่วม

น้ำขาด  ทั้งที่ประปาไม่มีการตัดน้ำ ชาวบ้านติดน้ำขวด ต้มน้ำกินเองไม่เป็น หรือไม่เชื่อมั่นในระบบน้ำปะปาจึงไม่กล้ากินน้ำปะปา

การอพยพ การเตือน การส่ง sms ถึงชาวบ้าน ซึ่งชาวบ้านไม่ค่อยเชื่อ เช่นกลุ่มวัยทำงานเป็นกลุ่มแรกที่อพยพออกมาจากพื้นที่ และกลุ่มสุดท้ายกับกลายเป็นคนแก่ คนพิการ และพบผู้ป่วยเรื้อรังเยอะมาก ทำให้การอพยพลำบากมากขึ้น

นอกจากนี้ยังให้ข้อสังเกตุว่าเราใช้ทรัพยากรและบริหารจัดการน้ำ สูญเสียเยอะมาก  การให้ข่าวสารข้อมูลที่สามารส่งถึงเป้าหมายคือประชาชนค่อนข้างลำบาก และการแปรความหมายข่าวสารที่ได้รับของประชาชนไม่แม่นยำ ต้องใช้ความระมัดระวังมากในการให้ข้อมูล

สุดท้ายคือเรื่องของขยะ ขยะเพิ่มขึ้นจากเดิม จากวันละ 150 ตัน เป็น 300 ตัน เพิ่มเป็นเท่าตัว

จากนั้นเราแยกย้ายกันลงพื้นที่ กลุ่มชุมชน รวมตัวกันที่ศาลาประชาคม ส่วนโรงเรียนรวมตัวกันที่โรงเรียน ทุกคนได้รับมอบหมายแบ่งกลุ่มเดินเพื่อลงเก็บพื้นที่ สำหรับชุมชน เราแบ่งพื้นที่ เป็น 6 กลุ่ม 6 ซอย ต้องขอบคุณน้องเชล์ของเรา ทำหน้าที่ลงพื่นที่และประสานงานกับชุมชนให้เราบางส่วนแล้ว จากนั้นพวกเราแยกย้ายกันทำงาน สำหรับผู้เขียน ซอย 4 เดินกัน 4 คน มีแนะและอี๊ด  พี่ใหญ่และผู้เขียน พวกเราตั้งใจเก็บข้อมูลจริงจริง เดินเกือบทุกซอย ผ่านในซอย 4 ชาวบ้านให้ความร่วมมือในการตอบแบบสอบถามมาก บางคนเล่าเรื่องราวให้ฟังอย่างอัดอั้น น่าสงสาร บางท่านก็บอกว่าทำใจได้ และเตรียมซื้อเรือและเครื่องเรือใหม่ บางคนต้องการให้หาอาชีพให้เขามาทำที่บ้าน ฟังแล้วใจหาย พวกเขาเล่าถึงความรู้สึกลำบาก เงินทุกบาทที่เขาหามาได้หมดไปกับการกั้นน้ำ เพราะเชื่อว่ามันจะกั้นน้ำได้อยู่ หลังน้ำท่วมไม่เหลืออะไรเลย เงิน 5,000 บาทที่รัฐชดเชยให้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เจอคุณยายท่านหนึ่งท่านเล่าให้ฟังว่า สามีท่านเสียชีวิตขณะน้ำท่วม ผู้ที่ให้การช่วยเหลือท่านตลอดคือทหาร ระหว่างเล่าท่านมีสติกลั้นน้ำตา แต่แววตาท่านกลับมีความหวังเมื่อกล่าวขอบคุณทหารและยกย่องชมเชยทหารที่ให้การช่วยเหลือชุมชน แววตาท่านไม่แสดงความท้อแท้แม้ว่าคุณตาจะจากไป รู้สึกอบอุ่นใจในการช่วบเหลือของทหาร ผู้เขียนใช้ไอโฟนและบอกคุณยายว่าขออัดเสียงคุณยายพูดถึงทหารหน่อย คุณยายตั้งใจพูดชมเชยทหารเสียงดังมาก

การลงพื้นที่ในวันนี้ ทำให้ผู้เขียนได้ประสพการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้นมาอีก มีความรู้สึกตลอดเวลาว่า คุณค่าของเงินมีมากเหลือเกิน สำหรับผู้ประสพภัย ทำให้รู้สึกว่าตัวเราเอง เพื่อนพ้องเราใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายหรือเปล่า บางบ้านไม่มีเงินจะรักษาลูกสาวที่เป็นไทรอย และการเข้าถึงข้อมูลของรัฐน้อยมาก

ข้อสังเกตุ ทุกบ้านบอกว่าได้คุยบ้างก็จะดี และยังไม่มีใครเคยเข้ามาสอบถามหรือพูดคุยกับพวกเขาเลย สจว 110 วันนี้ได้ปฏิบัติหน้าที่ได้คุ้มค่าแล้วสำหรับวันนี้ การพูดคุย การรับฟังเรื่องราวความทุกข์ ผ่านความทุกข์ยากนั้นมาสู่คนแปลกหน้าซึ่งไม่ใช่ญาติพี่น้อง เป็นความเห็นอกเห็นใจ ส่งกลับไปยังชาวบ้านที่ประสพภัย ทำให้ทุกข์นั้นน้อยลง มองความทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาโลก วันนี้เราผ่องถ่ายความทุกข์นั้นมาแล้ว จากการสังเกตุรอยยิ้มบนใบหน้า การนำน้ำมาให้เรา การนำร่มมาให้เรากาง เรียกเราว่า ไอ้หนู อย่างเอ็นดู

หลังจากน้นเดิน กลับศาลาประชาคม โดยทางลัด นำโดยแนะและอี๊ด ระหว่างทางก็วัดระดับน้ำไปเรื่อย ถึงศาลาประชาคม ทุกกลุ่มกลับมาแล้ว เหลือกลุ่มเรากลุ่มเดียว ก็มีการวางแผนงาน ถกแถลงกันต่อ ตามหน้าที่ และบุคคลิกภาพของแต่ละคน ล้วนแล้วปรารถนาให้งานออกมาดี

สำหรับวันนี้ ขอเขียนขอบคุณน้องปอของเรา เป็นน้องที่น่ารักมาก ปอดูแลพวกเราตลอด แม้กระทั่งตอนพี่เดินไปเก็บข้อมูล ปอยังต้องทำหน้าที่เก็บขยะเก็บจาน เช็ดโต๊ะ ข้าวก็ทานยังไม่ทันหมดกล่อง ซอย 3 ไปหมดแล้ว ปอติดรถไปกลับซอย 4 บอกไปกับเราก็ได้ ก็ไม่ยอมด้วยเหตุผลคือต้องช่วยซอย 3 เราเพราะมีหน้าที่  อดทนมากสำหรับน้องปอของเรา

อยากบอกเพื่อน เพื่อนว่า งานวันนี้สำเร็จด้วยใจไปเกินครึ่งแล้ว